ဧည့္သည္ဆိုတာ ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ ခဏတာပဲတည္းခိုခြင့္ရၿပီး အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေနအိမ္ကို ျပန္သြားရတာပါပဲ။ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲေနခ်င္ေနခ်င္.. အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ရွင္က လက္မခံခ်င္ဘူး.. ကိုယ္လည္းအိမ္ျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္သြားရမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာလည္း ဒီလိုပါပဲေနာ္။ လူ႔ေလာကလူ႔ေဘာင္ကို ခဏတာေလးလာေရာက္ၿပီး ဧည့္သည္အျဖစ္ ခဏတာေနခြင့္ရၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပါ။ အခ်ိဳ႕ေတြက ဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႔ ခဏတာတည္းခိုခြင့္ရၾကေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သြားၾကတာရွိသလို.. အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အိမ္ရွင္ေတြအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလိုျဖစ္ေနၿပီး အက်ိဳးမဲ့သလို တာ၀န္မဲ့သလို ေနထိုင္သြားၾကတာေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္းပဲ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနထိုင္တဲ့ ဧည့္သည္လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္.. လူ႔ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳသြားတဲ့ ဧည့္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္လား.. ဒါမွမဟုတ္ လူ႔ေလာကႀကီးအတြက္ အပို၀န္ထုပ္္၀န္ပိုးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ဆိုးတစ္ေယာက္လားဆိုတာ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ အေရးႀကီးၿပီေပါ့။
ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ ေဟာျပဆံုးမသြားတဲ့ ဆံုးမၾသ၀ါဒေလးတစ္ခု မွတ္သားမိပါတယ္။ "လူေတြဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာၾကရတယ္.. ဒီလိုကိုယ့္ကိုေနထိုင္ေစႏုိင္ဖို႔ အခိုင္အမာတစ္ခု ေပးထားတဲ့ ေျမႀကီးအတြက္ ကိုယ္ဟာ ၀န္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္လား.. ဒါမွမဟုတ္ အပို၀န္ထုပ္ တစ္ေယာက္လား" ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေျမႀကီးေပၚမွာ ေနထိုင္သြားလာၾကတယ္.. ေျမႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပါက္ေရာက္လာၾကတဲ့ သစ္ပင္ေတြဆီမွ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ရယူၿပီး အသက္ဆက္ၾကရတယ္။ ေျမႀကီးကိုအေၾကာင္းျပဳႀကီး ရရွိလာတဲ့ စားနပ္ရိကၡာေတြကို စားေသာက္ၾကရတယ္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ကိုယ့္ကို အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာေပးတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာပဲ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကို စြန္႔ပစ္ေနၾကရတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ကို အက်ိဳးမ်ားေစေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာေနထိုင္ၿပီး ေျမႀကီးကို အက်ိဳးျဖစ္ေစႏုိင္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီလဲ။
လူ႔ေလာကလူ႔ေဘာင္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီး ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ ေျခခ်လိုက္ၿပီဆုိကတည္းက.. ကိုယ္ဟာ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ သတၱ၀ါေတြအားလံုးအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားကို ထမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္လား ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာေျမေပၚမွာေနထုိင္တဲ့ လူဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါမွတစ္ပါး အျခားသတၱ၀ါေတြလို အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစတဲ့ အပို၀န္ေဆာင္တစ္ေယာက္လား ဆိုတာေလး ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသိဥာဏ္မဲ့စြာပဲ တာ၀န္မဲ့ ေနထိုင္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့လူလို႔ ေျပာေနေပမယ့္ အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ တိရိစၧာန္ေကာင္အလား ဘာမွထူးျခားသာလြန္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ကမၻာေျမႀကီးေပၚ ေရာက္လာတယ္။ လူေတြကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ့္အတၱတစ္ခုထဲကို ၾကည့္ၿပီး သတၱ၀ါေတြရဲ႕အသက္ကို သတ္ျဖတ္ျပစ္ၾကတယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးျပစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးဟာ မ်က္ရည္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ခဲ့ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေစခဲ့ရတာပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ ခဏတာတည္းခိုခြင့္ရၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြျဖစ္ေပမယ့္ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ မျပဳတဲ့အျပင္ ကမၻာေျမႀကီးကို ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာေတြ ေပးသြားၾကတဲ့သူေတြပါ။ လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ထည့္ေပးသြားတဲ့သူေတြလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း မမွားႏုိင္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ေတြဟာ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပဲလ႔ို ေျပာလိုက္ပါရေစ။
ဒါဆိုလာျခင္းေကာင္းတဲ့ဧည့္သည္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ဧည့္သည္ဆိုတာကေတာ့ မိမိအက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးကို အျပည့္အ၀သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ၿပီး သတၱ၀ါေတြရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို အမ်ားသူငါထက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေအာင္ အက်ိဳးျပဳေဆာင္ရြက္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုဆိုလို တာပါ။ သတၱေလာကတစ္ခုလံုးမွာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို အစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဆံုးဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာပါပဲ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ ေသရာအရပ္ကို အၿမဲသြားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြအားလံုးအတြက္ လမ္းေဟာင္းကို ေျပာင္းလဲေစၿပီး မေသရာအျမတ္နိဗၺာန္လမ္းကို ဆိုက္ေရာက္ႏုိင္ေအာင္ လမ္းမွန္ကို ခ်ျပခဲ့တဲ့ လမ္းျပဧည့္သည္ေကာင္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ အၿမဲတမ္းေသရာလမ္းကိုေလ်ာက္လွမ္းၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕စိတ္သ႑န္ကို ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေစေအာင္ တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးေတြ တိုက္ေကၽြးၿပီး မေသရာ အျမတ္နိဗၺာန္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးႏုိင္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶဟာ လာျခင္းေကာင္းေသာဧည့္သည္ပါပဲ။
လာျခင္းေကာင္းေသာ ဧည့္သည္ေတြ ရွိသလို လာျခင္းဆိုးေသာ ဧည့္သည္ေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ လာျခင္းဆိုးေသာဧည့္သည္ေတြ အမ်ားအျပားရွိတဲ့အနက္ ဧည့္သည္ဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလး တင္ျပလိုပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလး စတင္ဖတ္မိေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အလိုမက်ျဖစ္မိပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ ေမတၱာေတာ္အနႏၲနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူၿပီး သတၱ၀ါေတြရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို တုႏႈိင္းမရွိ စြမ္းေဆာင္သြားတဲ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအေပၚမွာ တုန္႔ျပန္လိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါ။ “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔၊ ဘုရားရွိတုန္းကဆုိရင္ ဘယ္ဟာ မအပ္ဘူး၊ ဘယ္ဟာ အပ္တာဆုိၿပီး တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ရၿပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဆိုၿပီး ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ တုန္႔ျပန္လိုက္တဲ့ သုဘဒၵရဲ႕စကားတစ္ခြန္းပါ။ အင္မတန္ နားခါးေစတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါပဲ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကိုယ္ေတာ္တုိင္ ရွိေတာ္မူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာထြက္လိုက္သူရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ရွင္မဟာကႆဖကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သာသနာေတာ္ႀကီးအတြက္ ရင္ေလးေစခဲ့မိတာ အမွန္ပါပဲ။
လာျခင္းဆိုးတဲ့ဧည့္သည္ေတြဟာ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း ေလာကအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးမေပးသလို ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့သူေတြကိုပါ ျပစ္တင္ေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သိခြင့္မရၾကဘူးဆိုရင္ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ဆိုတာ လံုး၀မသိဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္လိုပဲ ဘ၀ကုိအက်ိဳးမဲ့ အသံုးခ်သြားၾကမယ္ဆိုတာ မလြဲပါဘူး။ လူ႔ေလာကႀကီးကို ေရာက္လာတာ ေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ေနရတုန္းမွာ ငါေကာင္းစားဖို႔ဆိုတဲ့ ငါဆိုတဲ့ အတၱတစ္ခုကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး “ငါ့အတြက္” “ငါ့အတြက္” ဆိုတာေတြနဲ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးေတြ တဟုန္းဟုန္းနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ ေနၾကမွာပါ။ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြဟာ ဘယ္မွာရွာရမွာလဲလို႔ေတာင္ ေမးယူရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ တန္ဖိုးမ်ားေစတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမေတြကို ရႈပ္တယ္လို႔ေျပာထြက္ခဲ့တဲ့ သုဘဒၵရဲ႕စိတ္မ်ိဳးဟာ ေလာကႀကီးအတြက္ သူ႔ကိုထမ္းထားရတဲ့ေျမႀကီးအတြက္ အက်ိဳးမဲ့ေစတဲ့ လာျခင္းဆိုးဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။
ဒီအေၾကာင္းအရာေလး ေျပာမိေတာ့ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဆံုးမၾသ၀ါဒေလး သတိရမိပါတယ္။ “အကယ္၍သာ ျမတ္ဗုဒၶသည္၊ လူ႔ရြာထင္ရွား မပြင့္ျငားက၊ ဤကားကုသုိလ္ အကုသိုလ္ႏွင့္ ထုိထိုဘံုဘ၀ မသိရ မ်ားလွ အျပစ္ေတြ” ဆိုတဲ့ ၾသ၀ါဒေလးပါပဲ။ လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ လူမိုက္ဧည့္သည္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ေဟာျပဆံုးမခဲ့တဲ့ အဆံုးအမေတြဟာ တားျမစ္ထားတာလို႔ထင္ၾကၿပီး ဘုရားအဆံုးအမေတြကို ရႈပ္တယ္လို႔ ထင္ၾကမွာပါပဲ။ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးမေတြဟာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔ မရႏုိင္ေကာင္းေအာင္ အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ ရတနာေတြပဲဆိုတာ ယံုၾကည္လက္ခံေနၾကမွာပါ။ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ ဧည့္သည္ေတြျဖစ္ဖို႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမေတြကို လုိက္နာရင္း မိမိအက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏုိင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ကမၻာေျမႀကီးကို ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ..။ ေမတၱာၿဖင့္ အရွင္မုနိႏၵ M.A ။
ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ ေဟာျပဆံုးမသြားတဲ့ ဆံုးမၾသ၀ါဒေလးတစ္ခု မွတ္သားမိပါတယ္။ "လူေတြဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာၾကရတယ္.. ဒီလိုကိုယ့္ကိုေနထိုင္ေစႏုိင္ဖို႔ အခိုင္အမာတစ္ခု ေပးထားတဲ့ ေျမႀကီးအတြက္ ကိုယ္ဟာ ၀န္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္လား.. ဒါမွမဟုတ္ အပို၀န္ထုပ္ တစ္ေယာက္လား" ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေျမႀကီးေပၚမွာ ေနထိုင္သြားလာၾကတယ္.. ေျမႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပါက္ေရာက္လာၾကတဲ့ သစ္ပင္ေတြဆီမွ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ရယူၿပီး အသက္ဆက္ၾကရတယ္။ ေျမႀကီးကိုအေၾကာင္းျပဳႀကီး ရရွိလာတဲ့ စားနပ္ရိကၡာေတြကို စားေသာက္ၾကရတယ္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ကိုယ့္ကို အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာေပးတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာပဲ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကို စြန္႔ပစ္ေနၾကရတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ကို အက်ိဳးမ်ားေစေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာေနထိုင္ၿပီး ေျမႀကီးကို အက်ိဳးျဖစ္ေစႏုိင္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီလဲ။
လူ႔ေလာကလူ႔ေဘာင္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီး ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ ေျခခ်လိုက္ၿပီဆုိကတည္းက.. ကိုယ္ဟာ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ သတၱ၀ါေတြအားလံုးအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားကို ထမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္လား ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာေျမေပၚမွာေနထုိင္တဲ့ လူဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါမွတစ္ပါး အျခားသတၱ၀ါေတြလို အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစတဲ့ အပို၀န္ေဆာင္တစ္ေယာက္လား ဆိုတာေလး ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသိဥာဏ္မဲ့စြာပဲ တာ၀န္မဲ့ ေနထိုင္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့လူလို႔ ေျပာေနေပမယ့္ အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ တိရိစၧာန္ေကာင္အလား ဘာမွထူးျခားသာလြန္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ကမၻာေျမႀကီးေပၚ ေရာက္လာတယ္။ လူေတြကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ့္အတၱတစ္ခုထဲကို ၾကည့္ၿပီး သတၱ၀ါေတြရဲ႕အသက္ကို သတ္ျဖတ္ျပစ္ၾကတယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးျပစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးဟာ မ်က္ရည္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ခဲ့ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေစခဲ့ရတာပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ ခဏတာတည္းခိုခြင့္ရၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြျဖစ္ေပမယ့္ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ မျပဳတဲ့အျပင္ ကမၻာေျမႀကီးကို ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာေတြ ေပးသြားၾကတဲ့သူေတြပါ။ လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ထည့္ေပးသြားတဲ့သူေတြလို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း မမွားႏုိင္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ေတြဟာ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပဲလ႔ို ေျပာလိုက္ပါရေစ။
ဒါဆိုလာျခင္းေကာင္းတဲ့ဧည့္သည္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ဧည့္သည္ဆိုတာကေတာ့ မိမိအက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးကို အျပည့္အ၀သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ၿပီး သတၱ၀ါေတြရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို အမ်ားသူငါထက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေအာင္ အက်ိဳးျပဳေဆာင္ရြက္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုဆိုလို တာပါ။ သတၱေလာကတစ္ခုလံုးမွာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို အစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဆံုးဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာပါပဲ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ ေသရာအရပ္ကို အၿမဲသြားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြအားလံုးအတြက္ လမ္းေဟာင္းကို ေျပာင္းလဲေစၿပီး မေသရာအျမတ္နိဗၺာန္လမ္းကို ဆိုက္ေရာက္ႏုိင္ေအာင္ လမ္းမွန္ကို ခ်ျပခဲ့တဲ့ လမ္းျပဧည့္သည္ေကာင္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ အၿမဲတမ္းေသရာလမ္းကိုေလ်ာက္လွမ္းၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕စိတ္သ႑န္ကို ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေစေအာင္ တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးေတြ တိုက္ေကၽြးၿပီး မေသရာ အျမတ္နိဗၺာန္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးႏုိင္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶဟာ လာျခင္းေကာင္းေသာဧည့္သည္ပါပဲ။
လာျခင္းေကာင္းေသာ ဧည့္သည္ေတြ ရွိသလို လာျခင္းဆိုးေသာ ဧည့္သည္ေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ လာျခင္းဆိုးေသာဧည့္သည္ေတြ အမ်ားအျပားရွိတဲ့အနက္ ဧည့္သည္ဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလး တင္ျပလိုပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလး စတင္ဖတ္မိေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အလိုမက်ျဖစ္မိပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ ေမတၱာေတာ္အနႏၲနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူၿပီး သတၱ၀ါေတြရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို တုႏႈိင္းမရွိ စြမ္းေဆာင္သြားတဲ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအေပၚမွာ တုန္႔ျပန္လိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါ။ “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔၊ ဘုရားရွိတုန္းကဆုိရင္ ဘယ္ဟာ မအပ္ဘူး၊ ဘယ္ဟာ အပ္တာဆုိၿပီး တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ရၿပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဆိုၿပီး ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ တုန္႔ျပန္လိုက္တဲ့ သုဘဒၵရဲ႕စကားတစ္ခြန္းပါ။ အင္မတန္ နားခါးေစတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါပဲ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကိုယ္ေတာ္တုိင္ ရွိေတာ္မူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာထြက္လိုက္သူရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ရွင္မဟာကႆဖကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သာသနာေတာ္ႀကီးအတြက္ ရင္ေလးေစခဲ့မိတာ အမွန္ပါပဲ။
လာျခင္းဆိုးတဲ့ဧည့္သည္ေတြဟာ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း ေလာကအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးမေပးသလို ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့သူေတြကိုပါ ျပစ္တင္ေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သိခြင့္မရၾကဘူးဆိုရင္ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ဆိုတာ လံုး၀မသိဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္လိုပဲ ဘ၀ကုိအက်ိဳးမဲ့ အသံုးခ်သြားၾကမယ္ဆိုတာ မလြဲပါဘူး။ လူ႔ေလာကႀကီးကို ေရာက္လာတာ ေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ေနရတုန္းမွာ ငါေကာင္းစားဖို႔ဆိုတဲ့ ငါဆိုတဲ့ အတၱတစ္ခုကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး “ငါ့အတြက္” “ငါ့အတြက္” ဆိုတာေတြနဲ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးေတြ တဟုန္းဟုန္းနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ ေနၾကမွာပါ။ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြဟာ ဘယ္မွာရွာရမွာလဲလို႔ေတာင္ ေမးယူရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ တန္ဖိုးမ်ားေစတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမေတြကို ရႈပ္တယ္လို႔ေျပာထြက္ခဲ့တဲ့ သုဘဒၵရဲ႕စိတ္မ်ိဳးဟာ ေလာကႀကီးအတြက္ သူ႔ကိုထမ္းထားရတဲ့ေျမႀကီးအတြက္ အက်ိဳးမဲ့ေစတဲ့ လာျခင္းဆိုးဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။
ဒီအေၾကာင္းအရာေလး ေျပာမိေတာ့ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဆံုးမၾသ၀ါဒေလး သတိရမိပါတယ္။ “အကယ္၍သာ ျမတ္ဗုဒၶသည္၊ လူ႔ရြာထင္ရွား မပြင့္ျငားက၊ ဤကားကုသုိလ္ အကုသိုလ္ႏွင့္ ထုိထိုဘံုဘ၀ မသိရ မ်ားလွ အျပစ္ေတြ” ဆိုတဲ့ ၾသ၀ါဒေလးပါပဲ။ လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ လူမိုက္ဧည့္သည္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ေဟာျပဆံုးမခဲ့တဲ့ အဆံုးအမေတြဟာ တားျမစ္ထားတာလို႔ထင္ၾကၿပီး ဘုရားအဆံုးအမေတြကို ရႈပ္တယ္လို႔ ထင္ၾကမွာပါပဲ။ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးမေတြဟာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔ မရႏုိင္ေကာင္းေအာင္ အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ ရတနာေတြပဲဆိုတာ ယံုၾကည္လက္ခံေနၾကမွာပါ။ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ ဧည့္သည္ေတြျဖစ္ဖို႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမေတြကို လုိက္နာရင္း မိမိအက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏုိင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ကမၻာေျမႀကီးကို ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ..။ ေမတၱာၿဖင့္ အရွင္မုနိႏၵ M.A ။
ဒီပုိ့စ္အားကြန္မန္းေပးသူမ်ားလုိရာဆႏၵၿပည့္၀ၾကပါေစ...
ReplyDelete