ဒီဇင္ဘာလရဲ့အေအးဓာတ္ေလးႏွင့္အတူဗုဒၵဂယာေၿမၿမတ္မဟာမွာဘုရားဖူးလူေတြနုိင္ငံတကာမွ
လူအမ်ီဳးမ်ီဳးႏွင့္ဘာသာမ်ီဳးစုံေရာက္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေလးေပါ့ၿမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေဟာဓမၼ
ခႏၵာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကုိအေၾကာင္းၿပဳၿပီးေတာ့ပိဋကတ္ ၃ ပုံအၿဖစ္သုတၱႏၱပိဋက
၀ိနယပိဋကတ္ အဘီဓမၼာပီဋကတ္ဆုိၿပီးေတာ့ပိဋကတ္ ၃ပုံထုိ့ပိဋကတ္၃ ပုံတုိ့ကုိမေပ်က္ပ်က္
ရေလေအာင္ဆုိတဲ့ဆႏၵမွန္ၿဖင့္ဗုဒၶဘာသာကုိသက္၀င္ယုံၾကည့္ကုိးကြယ္သူဒုတိယ၀ိသာခလုိ့
ေခၚဆုိေလာက္တဲ့အေမရိကန္နုိင္ငံမွ(မိသားတစုက)စပြန္စာေပးကာဗုဒၶဘာသာနုိင္ငံမ်ားမွာအိႏၵ
ယနုိင္ငံတြင္သိတင္းသုံးပညာသင္ေတာ္မူၾကကုန္ေတာ္နုိင္ငံအသီးသီးမွာဗုဒၵဘာသာရဟန္းေတာ္
မ်ားအားပင့္ဖိတ္ၿပီးေတာ့အိႏၵိယနုိင္ငံတြင္ၿမတ္ဗုဒၶရဲ့တရားေတာ္(ပိဋကတ္)စာေပေတြမေပ်ာက္ပ်က္ရန္
ႏွင့္ၿပန္လည္ၿပန္လည္ၿပိးေတာ့ပိဋကတ္စာေပေတြကမၻာအနွ့ံၿပန့္လြင့္ရန္နဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေသာလူသား
တုိင္းလုိက္နာသင့္ေသာၿမတ္ဗုဒၵရဲ့အဆုံးအမမ်ားကုိသိရွိနားလည္ရန္ႏွင့္က်င့္က်ံရန္ပိဋကတ္၃ ပုံရြက္ဆုိ
ပြဲၾကီးအားဗုဒၵဂယာေၿမၿမတ္မဟာမဟာေဗာဓိရင္ၿပင္ေတာ္ၾကီးမွာနုိင္ငံအလုိက္မ႑ပ္ၾကီးေတြထုိးၿပီးေတာ့
က်င္ပခဲ့တာ ၂.၁၂.၂၀၁၁ ဆုိရင္ ၇ ၾကီမ္ေၿမက္ခဲ့ေလၿပီ ထုိသုိ့ရြက္ဆုိနုိင္ရန္ဦးဇင္းတုိ့ရန္ဟန္းေတာ္မ်ား
သည္မိမိနုိင္ငံမိမိရပ္ရြာတြင္ရွင္သာမေဏဘ၀ကတည္းကဆရာသမားေတြရဲ့ေၿခရင္းမွာ၀တ္စင္းၿပီးေတာ့
သင္အံေလ့က်င့္ခဲ့ရေလသည္ဒါေၾကာင့္ကုိရင္ေလးဘ၀မွာသည္ယၡဳပိဋကတ္ေတာ္အားရြက္ဆုိနုိင္သည့္
ရဟန္းဘ၀တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ၿဖစ္လာေအာင္နုိင္ငံတကာမွာစာေပေတြကုိသင္နုိင္တဲ့ရဟန္း
ေကာင္းတပါးၿဖစ္ေအာင္ၾကီဳးစားလာခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြကုိဦးဇင္းတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္
ေလးနဲ့ဒိပုိ့စ္ေလးကုိေရးသားလုိက္ရပါတယ္ေနာင္အခ်ိန္၀ယ္သာသနာ့တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မဲ့ကုိရင္ကေလးတပါးကုိမိမိတုိ့ဒကာဒကာမမ်ားအေနနဲ့အေကာင္းၿမင္၀ါဒအေကာင္းၿမင္စိတ္နဲ့ၾကည့္ေပးဖုိ့ပါပဲတခ်ီဳ့ေသာ
သူမ်ားရဲ့အေတြးအေခၚအယူအဆေတြကုိမေၿပာခ်င္ေပမဲ့မိမိဘာသာအတြက္ေရးရၿခင္းသာၿဖစ္ပါတယ္
*ကုိရင္ကေလး ထင္မေသးႏွင့္*
သကၤန္းညစ္ထပ္ မ်က္ေခ်းႏွပ္ႏွင့္
မသပ္မပယ္ ကုိရင္ငယ္ဟု
စိတ္၀ယ္မေလး ထင္မေသးႏွင့္
ေခါင္းမွာေပြးဒက္ အနာစက္ႏွင့္
မရွက္တတ္ေပ သာမေဏဟု
႐ုိေသကင္းေ၀း ထင္မေသးႏွင့္
ဆူညံေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလ်က္
ေနျငားကုိပင္ မဆင္ျခင္ဘဲ
စိတ္ေထြျပစ္ေထြး ထင္မေသးႏွင့္
ေႁမြေဟာက္ ေႁမြေပြး ပိစိေကြးဟု
အေရးမထား ကုိင္တြယ္ျငားက
ဆိပ္မ်ားျပင္းျပ ကုမရသုိ႔
တူလွေလအင္ ေမာင္ကုိရင္၀ယ္
က်င့္စဥ္သီလ ဆိပ္ျပည့္၀လ်က္
သံဃာ့ဂုဏ္ပန္း ထံုျပည့္လွ်မ္း၏
ကုိရင္ကေလး ပိစိေကြးလည္း
ျဖဴေဖြးသီလ က်င့္ေဆာင္ရသည္
ဒသလိင္ဒဏ္ ေသခံယံႏွင့္
တစ္ဖန္ ခႏၶက စုဒၵသ ဟု
သီလဆိပ္မ်ိဳး တစ္ရာ့ကုိးႏွင့္
ျပည့္ၿဖိဳးစံုလင္ ဂုဏ္ပန္းလြင္၏
ဆင္ျခင္႐ႈက လူ႔သီလမွာ
ငါးပါးသာတည့္ ညစာေသာက္စား
သားမယားႏွင့္ ေမာ္ႂကြားေန႔စဥ္
ေပ်ာ္ပြဲဆင္လည္း ကုိရင္ကေလး
ပိစိေကြးကား စာေရးစာအံ
တညံညံႏွင့္ ဆာျပန္ေသာ္လည္း
ထန္းလ်က္ခဲမွ် မစားရဘဲ
ေပ်ာ္ပြဲကင္းကြာ ေနရရွာ၏
ေသခ်ာစဥ္းစား ဆင္ျခင္ပြားက
ဘုရားေျမးေတာ္ ကုိရင္ေမာ္ကား
အေဟာ္၀တ ၾကည္ညိဳရာ့မုိ႔
ေတြးဆဆင္ျခင္ ဉာဏ္သက္၀င္လ်က္
ကုိရင္ကေလး ထင္မေသးႏွင့္
ဇိေနးရွင္ခ်စ္ ေျမးပါတကား။
ေမာင္ေနေရာင္ကဗ်ာေလးအတုိင္းလုိေပါ့
“ကုိရင္ကေလး ထင္မေသးႏွင့္” ကဗ်ာ ေလးကုိ လူႀကိဳက္ မ်ားတယ္လုိ႔ ဦးဇင္းဘက္က ယူဆတဲ့ အတြက္ မႏွစ္ တစ္ႏွစ္က ဖတ္ဖူး ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲက ဘုန္းဘုန္းသု ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးေရးတဲ့ စာသင္သား ဒုကၡ ေဆာင္းပါး ၀တၳဳေလးကုိ အာ႐ံုျပဳ ၿပီးေတာ့ ဒီပုိစ့္ေလးကုိဒကာဒကာမမ်ားဖတ္ရွူ့ရေအာင္ ေရးလုိက္ ပါတယ္။
ေနာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ သာသနာ့ အက်ိဳးကုိ သယ္ပုိးမယ့္ ခုကတည္းက ဒီေလာကမွာ သာသနာ ရွိေန ေသးတယ္ ဆုိတာကုိ ျမင္ေတြ႔ၿပီး သိႏုိင္ေစေအာင္ ေနရာ တကာမွာ ေတြ႔ႏုိင္တဲ့ ကုိရင္ေလး ဆုိတာကုိ တကယ္လည္း အထင္ မေသးသင့္ပါဘူး။ ကုိရင္ ကေလးေတြမွာ ဒက္ေတြ ေပြးေတြ အနာေတြ ဗရပြနဲ႔ သကၤန္း ကလည္း ညစ္ေထးေထးနဲ႔ သပိတ္ကလည္း ပဲ့ပဲ့ရြဲ႕ရြဲ႕နဲ႔ လမ္းတကာ ဆုိင္တကာမွာ ေတြ႔ေနရ ေပမယ့္ သူတုိ႔ကပဲ ေနာက္ေနာင္ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ့္ အနာဂတ္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္အေလာင္း အလ်ာေလး ေတြပါဒါကုိအားလုံးနားလည္ၾကရမယ္။
ဒီလိုကိုရင္ငယ္ေလးေတြကပဲ ဦးဇင္းတို႔ ဒီကေန႔ ၾကည္ညိဳေလးစားရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတာေလ။
သူတုိ႔ကုိ ေတာက ဆရာ ဘုန္းႀကီးေတြက ဉာဏ္ေကာင္းလုိ႔ စာေတာ္လုိ႔ ေခတ္ပညာကုိ ဆက္လက္ မသင္ယူ ႏုိင္လုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် အင္အား ေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေက်ာင္း ေလးကုိ ေရာက္လာတဲ့ ကုိရင္ေတြပါ။ ေတာေက်ာင္းက ဆရာ ဘုန္းႀကီးကလည္း ၿမိဳ႕မွာ အသိဒကာ ဒကာမေတြ မရွိေလေတာ့ ဆြမ္းခံအိမ္ေတြ ဘာေတြ ဖိတ္မႏၲက ျပဳထား မေပးႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳ႕က ဆရာ ဘုန္းႀကီး ေတြလည္း သူ႔ကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့ ဒီ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မျပည့္တဲ့ အိမ္ေတြကုိ လာပို႔တဲ့ ကုိရင္တုိင္း ဆြမ္းခံ ႂကြပါလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ စာသင္ စာခ်ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ လူေတြက မၾကည္ညိဳ ပါဘူး။
ဒါကလည္း ဒကာ ဒကာမေတြ ဘက္က အျပစ္ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ့ ျမင္ႏုိင္ စြမ္းအားက အလြန္ နည္းပါး ပါတယ္။ သူတုိ႔က စာသင္သား မာန္တက္မိတဲ့ ကုိရင္ေလးေတြ ဦးပဥၨင္း ေလးေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ၿပီး အျပစ္ေျပာဖုိ႔ပဲ သိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေလွလံုး ပုပ္ခုိင္းလုိက္ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ လုပ္လုိက္ေတာ့ တာပါပဲဒါကလည္းအဆုိးၿမင္သူေတြပါအႏွစ္ကုိမသိတဲ့သူလုိ့ပဲေၿပာရမွာေပါ့။
ဒီေတာ့ ကုိရင္ေလး ေတြကလည္း လက္ရွိ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ား ငယ္ငယ္က က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အိမ္တကာ လမ္းတကာ ဆုိင္တကာ လွည့္ကာ ဆြမ္းခံတဲ့ နည္းကုိ သံုးရေတာ့ တာပါပဲ။ မစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ ေတြမွာပါတယ္။ “ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္ တုန္းကဆုိ ခ်ဥ္ေပါင္ တစ္စီးနဲ႔ ဆားတစ္ဆုပ္ ရဖုိ႔ ဒီမစုိးရိမ္ ကေန လမ္း(၈၀) (၂၆) လမ္းအထိ ေျပးခဲ့ရတာ” စသျဖင့္ ပါပါတယ္။
ကုိရင္ေလး ေတြအားလံုး ဆုိင္တကာ အိမ္တကာ လမ္းတကာ လွည့္ကာ လည္ကာ ဆြမ္းခံေနတာ ေပ်ာ္လုိ႔မ်ား သြားမမွတ္နဲ႔ဒုိ့ဒကာဒကာမေတြ ၿပီးေတာ့ စာခ် ဘုန္းႀကီး ေတြက ဆြမ္းခံ ထြက္သြားတဲ့ ကုိရင္ေလး ေတြကုိ တစ္ခါတည္း အမိန္႔ေပး လႊတ္လုိက္တယ္။ “ကုိးနာရီ စာသင္ခ်ိန္ အမီွ ျပန္လာခဲ့” တဲ့။ ျပန္မေရာက္တဲ့ ကုိရင္ကေတာ့ ဆြမ္းရ မရ မသိဘူး။ စာခ် ဘုန္းႀကီးရဲ႕ တုတ္စာ ကေတာ့ ရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိရင္ေလးေတြ ေက်ာင္းကုိ (၉) နာရီဆုိ (၉) နာရီ၊ (၈) နာရီဆုိ (၈) နာရီ အမွီ ျပန္ရပါတယ္။ တကယ္ (၉) နာရီ (၈) နာရီ ဆုိေပမယ့္ နာရီ၀က္ ဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ ႀကိဳျပန္ ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံလုိ႔ ရလာတဲ့ ဆြမ္းကုိ မစားရ ေသးပါဘူး။ သပိတ္ကုိ ဘုရားေရွ႕ခ် ဦးသံုးႀကိမ္ ခ်ၿပီး မေန႔က ေပးလုိက္တဲ့ စာ၀ါကုိ ျပန္က်က္ရ ပါတယ္။ ရၿပီးသား ဆုိရင္လည္း ျပန္ေႏႊး ရပါတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။ ကုိးနာရီ ကေန (၁၀)ခြဲ ေလာက္အထိ။
စာက်က္ရ တာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရ တာနဲ႔ ကြာတာ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ စာက်က္ရင္ ဗုိက္အလြန္ ဆာပါတယ္။ အလုပ္ လုပ္ရင္ ေအာင့္ထားလုိ႔ ရေပမယ့္ စာက်က္ရင္ ေအာင့္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ ဆယ္နာရီ ခြဲမွ ဆြမ္းစားရမယ့္ ကုိရင္ မေအာင့္ႏုိင္လုိ႔ လမ္းမွာ ခုိးစား မိတာမ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ ေတြက ဒါမ်ိဳးေတြပဲ လုိက္ၾကည့္ ပါတယ္။ ကုိရင္ေလး ေဘးမွာ လာရပ္တာကုိ “ငါတုိ႔လုိ စားခ်င္ရင္ ငါတုိ႔လုိ လုပ္ပါလား” ဆုိတဲ့ လူေတြက ရွိေသးတယ္။
ကုိရင္ေတြ က်က္ရတဲ့ စာအုပ္ကုိ ျမင္ဖူးပါ သလား။ အဂၢၤဳတၱရ နိကာယ္ စာအုပ္ေတြ၊ မဟာ၀ါ စာအုပ္ေတြ၊ ႐ူပသိဒၶိေတြ အဲဒီ သံုးအုပ္ကုိ ထပ္ထားရင္ လူႀကီး တစ္ထြာေလာက္ ရွိပါတယ္။ (စကားမစပ္ အဲဒီ စာအုပ္ေတြ ကလည္း ၀ယ္ႏုိင္သူ သုိ႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးက ၀ယ္ေပး ထားတဲ့ ကုိရင္ေလး အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္း စာအုပ္ ေတြက မ်ားတယ္ၿပီးေတာ့ခုေခတ္စာအုပ္ေစ်းကလည္းၾကီးတယ္မလား။
စာအုပ္ေစ်းက သာသနာေသာ ဘာေသာ နားမလည္ ဘူးေလ။ ကုိရင္ေလး ေတြက နဂုိကမွ ေတာမွာ စာသင္ေက်ာင္း တက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပုိက္ဆံ မရွိတဲ့ ၾကားထဲ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား) အဲဒီ စာအုပ္ေတြကုိ က်က္ရ မွာေနာ္။ အလြတ္ က်က္ရမွာ။ ျမန္မာလုိ တစ္လံုးမွ မပါဘူး။ ပါဠိလုိခ်ည္း ေရးထားတာ။ စာအုပ္ တစ္အုပ္ တစ္အုပ္ကုိ ျမန္မာျပန္ရင္ ႏွစ္အုပ္ေလာက္ ထြက္ထြက္ လာတယ္။
ဒါေတာင္သေဘာပဲေၿပာတာ
စာအုပ္ ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေခတ္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ေတြေတာင္ မဖတ္ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာကုိ ကုိရင္ေလး ေတြက သင္ေနရ ပါတယ္။ အဲဒီ စာေတြက ဘုရား ႏႈတ္ကပတ္ ေတာ္ေတြပါ။ ဘုရား ရွိခုိးရင္ ၾသကာသေတာင္ မဆုိခ်င္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ ေတြထက္ ဘုရား သာသနာ ေတာ္ကုိ ဆက္လက္ တည္တံ့ေအာင္ ဘုရား ႏႈတ္ကပတ္ ေတာ္ကုိ ထိန္းသိမ္းတဲ့ ကုိရင္ေလး ေတြရ႕ဲ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ရတဲ့ ကုသုိလ္ကုိ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္သက္လံုး လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုသုိလ္က ဘယ္လုိမွ မမွီပါဘူး။ အဲဒီ ကုိရင္ေလး ေတြကုိ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ပစ္ပစ္ခါခါ ဆက္ဆံတတ္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ တေျပးညီ ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ရ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ေနရာေကာင္း မရပါဘူး။ သြားလမ္း လာလမ္းမွာ အိပ္ရတာ မ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ကုိရင္ေလးပဲ။ ေဆာ့ခ်င္စိတ္ ကစားခ်င္ စိတ္ေတြ မ်ားမွာေပါ့။ အျပင္က ကေလးေတြ ေဆာ့ေနခ်ိန္ သူတုိ႔မွာ တကၠသုိလ္ ကထိကေတာင္ စာလံုးေပါင္း ဖတ္ရမယ့္ စာေတြကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပး ျပန္ဆုိ ႏုိင္ေအာင္ က်က္ေနရ ပါတယ္။ သကၤန္း ေလွ်ာ္ခ်ိန္မွာ သကၤန္း ေလွ်ာ္မယ့္အစား စာကုိ က်က္ေန ရတယ္။ ေရခ်ိဳးရင္း ေခ်းတြန္း ေနမယ့္အစား စာကုိ က်က္ေန ရတယ္။ ကုိရင္ေလးေတြ စာေမးပြဲကုိ လုိက္ၾကည့္ လုိက္စမ္းပါ။ ရန္ကုန္မွာ ေစတီ ယဂၤဏ စာေမးပြဲ။ မႏၲေလးမွာ သက်သီဟ စာေမးပြဲ။ အေန အထုိင္ထက္ စာက ပုိအေရးႀကီး ရတယ္။ လူေတြက ဒါကုိ မျမင္ပါဘူး။ ျမင္တာက ကားမွတ္တုိင္မွာ ဘယ္ ကားသမားမွ ေခၚမတင္လုိ႔ ဟုိကား ရပ္ေပးႏုိးႏုိး ဒီကား ရပ္ေပးႏုိးႏုိး ကားစံုေအာင္ တားေနရတဲ့ ကုိရင္ေတြကုိဒီဘ၀ကုိစာေရးသူကုိယ္တုိင္ပင္ကုိယ့္ေတြခံစားဖူးတယ္။
တစ္ခါက ေဗဒင္ ဆရာ တစ္ေယာက္ ဇရပ္ တစ္ခုမွာ နားခုိ ေနတုန္း ေဆးဆရာ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဟုိေျပာ ဒီေျပာ ေျပာရင္း ဘယ္ေန႔ သားလဲလုိ႔ ေမးမိတယ္။ ဒီေတာ့ စေနသား ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ခဏေန သူေဌး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာ ျပန္တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း စေနသား။ ေနာက္ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ သူလည္း စေနသားတဲ့။ ေနာက္ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ သူလည္း စေနသား။ ဟား စေနသား ေတြခ်ည္း။ ဒီေတာ့ စေနသားေတြ ေျပာၾကတယ္။ စေနသား မုိ႔လုိ႔ ဒီလုိ ေတာ္တာ ဒီလုိ တတ္တာေပါ့။ အဲဒါကုိ ၾကားေတာ့ ဇရပ္ေရွ႕က သူေတာင္းစား ကလည္း ထေျပာတယ္။ သူလည္း စေနသားပါ တဲ့။ မင္းကေတာ့ စေနေလ စေနလြင့္ပဲ လုိ႔ စေနသားေတြ စိတ္ဆုိးဆုိးနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ကားသမားေတြ ဒကာဒကာမေတြကဒီသေဘာထားတာလား
ကုိရင္ေလး ေတြက မ်ားေလေတာ့ အေနာက္တုိင္း စကားပံုလုိ သုိးမည္း တစ္ေကာင္ တစ္ေလ ပါတတ္တယ္။ ျမန္မာ စကားပံုလုိ စံုးျပဴး တစ္ေယာက္ေတာ့ ပါတတ္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိရင္ေလး ဆုိၿပီး အထင္ မေသးပါနဲ႔။ တစ္သံသရာလံုး ေသေစတတ္တဲ့ အဆိပ္ကုိ ပုိင္တယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ သတိမေမ့ပါနဲ႔။ ၿပန္လည္ၿပီးေတာ့ေနာင္တခ်ိန္ဦးဇင္းတုိ့စာဖတ္သူ ဒကာဒကာမတုိ့ရဲ့ကုိးကြယ္ရာၿမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္
သကၤန္းညစ္ထပ္ မ်က္ေခ်းႏွပ္ႏွင့္
မသပ္မပယ္ ကုိရင္ငယ္ဟု
စိတ္၀ယ္မေလး ထင္မေသးႏွင့္
ေခါင္းမွာေပြးဒက္ အနာစက္ႏွင့္
မရွက္တတ္ေပ သာမေဏဟု
႐ုိေသကင္းေ၀း ထင္မေသးႏွင့္
ဆူညံေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလ်က္
ေနျငားကုိပင္ မဆင္ျခင္ဘဲ
စိတ္ေထြျပစ္ေထြး ထင္မေသးႏွင့္
ေႁမြေဟာက္ ေႁမြေပြး ပိစိေကြးဟု
အေရးမထား ကုိင္တြယ္ျငားက
ဆိပ္မ်ားျပင္းျပ ကုမရသုိ႔
တူလွေလအင္ ေမာင္ကုိရင္၀ယ္
က်င့္စဥ္သီလ ဆိပ္ျပည့္၀လ်က္
သံဃာ့ဂုဏ္ပန္း ထံုျပည့္လွ်မ္း၏
ကုိရင္ကေလး ပိစိေကြးလည္း
ျဖဴေဖြးသီလ က်င့္ေဆာင္ရသည္
ဒသလိင္ဒဏ္ ေသခံယံႏွင့္
တစ္ဖန္ ခႏၶက စုဒၵသ ဟု
သီလဆိပ္မ်ိဳး တစ္ရာ့ကုိးႏွင့္
ျပည့္ၿဖိဳးစံုလင္ ဂုဏ္ပန္းလြင္၏
ဆင္ျခင္႐ႈက လူ႔သီလမွာ
ငါးပါးသာတည့္ ညစာေသာက္စား
သားမယားႏွင့္ ေမာ္ႂကြားေန႔စဥ္
ေပ်ာ္ပြဲဆင္လည္း ကုိရင္ကေလး
ပိစိေကြးကား စာေရးစာအံ
တညံညံႏွင့္ ဆာျပန္ေသာ္လည္း
ထန္းလ်က္ခဲမွ် မစားရဘဲ
ေပ်ာ္ပြဲကင္းကြာ ေနရရွာ၏
ေသခ်ာစဥ္းစား ဆင္ျခင္ပြားက
ဘုရားေျမးေတာ္ ကုိရင္ေမာ္ကား
အေဟာ္၀တ ၾကည္ညိဳရာ့မုိ႔
ေတြးဆဆင္ျခင္ ဉာဏ္သက္၀င္လ်က္
ကုိရင္ကေလး ထင္မေသးႏွင့္
ဇိေနးရွင္ခ်စ္ ေျမးပါတကား။
ေမာင္ေနေရာင္ကဗ်ာေလးအတုိင္းလုိေပါ့
“ကုိရင္ကေလး ထင္မေသးႏွင့္” ကဗ်ာ ေလးကုိ လူႀကိဳက္ မ်ားတယ္လုိ႔ ဦးဇင္းဘက္က ယူဆတဲ့ အတြက္ မႏွစ္ တစ္ႏွစ္က ဖတ္ဖူး ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲက ဘုန္းဘုန္းသု ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးေရးတဲ့ စာသင္သား ဒုကၡ ေဆာင္းပါး ၀တၳဳေလးကုိ အာ႐ံုျပဳ ၿပီးေတာ့ ဒီပုိစ့္ေလးကုိဒကာဒကာမမ်ားဖတ္ရွူ့ရေအာင္ ေရးလုိက္ ပါတယ္။
ေနာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ သာသနာ့ အက်ိဳးကုိ သယ္ပုိးမယ့္ ခုကတည္းက ဒီေလာကမွာ သာသနာ ရွိေန ေသးတယ္ ဆုိတာကုိ ျမင္ေတြ႔ၿပီး သိႏုိင္ေစေအာင္ ေနရာ တကာမွာ ေတြ႔ႏုိင္တဲ့ ကုိရင္ေလး ဆုိတာကုိ တကယ္လည္း အထင္ မေသးသင့္ပါဘူး။ ကုိရင္ ကေလးေတြမွာ ဒက္ေတြ ေပြးေတြ အနာေတြ ဗရပြနဲ႔ သကၤန္း ကလည္း ညစ္ေထးေထးနဲ႔ သပိတ္ကလည္း ပဲ့ပဲ့ရြဲ႕ရြဲ႕နဲ႔ လမ္းတကာ ဆုိင္တကာမွာ ေတြ႔ေနရ ေပမယ့္ သူတုိ႔ကပဲ ေနာက္ေနာင္ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ့္ အနာဂတ္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္အေလာင္း အလ်ာေလး ေတြပါဒါကုိအားလုံးနားလည္ၾကရမယ္။
ဒီလိုကိုရင္ငယ္ေလးေတြကပဲ ဦးဇင္းတို႔ ဒီကေန႔ ၾကည္ညိဳေလးစားရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတာေလ။
သူတုိ႔ကုိ ေတာက ဆရာ ဘုန္းႀကီးေတြက ဉာဏ္ေကာင္းလုိ႔ စာေတာ္လုိ႔ ေခတ္ပညာကုိ ဆက္လက္ မသင္ယူ ႏုိင္လုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် အင္အား ေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေက်ာင္း ေလးကုိ ေရာက္လာတဲ့ ကုိရင္ေတြပါ။ ေတာေက်ာင္းက ဆရာ ဘုန္းႀကီးကလည္း ၿမိဳ႕မွာ အသိဒကာ ဒကာမေတြ မရွိေလေတာ့ ဆြမ္းခံအိမ္ေတြ ဘာေတြ ဖိတ္မႏၲက ျပဳထား မေပးႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳ႕က ဆရာ ဘုန္းႀကီး ေတြလည္း သူ႔ကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့ ဒီ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မျပည့္တဲ့ အိမ္ေတြကုိ လာပို႔တဲ့ ကုိရင္တုိင္း ဆြမ္းခံ ႂကြပါလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ စာသင္ စာခ်ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ လူေတြက မၾကည္ညိဳ ပါဘူး။
ဒါကလည္း ဒကာ ဒကာမေတြ ဘက္က အျပစ္ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ့ ျမင္ႏုိင္ စြမ္းအားက အလြန္ နည္းပါး ပါတယ္။ သူတုိ႔က စာသင္သား မာန္တက္မိတဲ့ ကုိရင္ေလးေတြ ဦးပဥၨင္း ေလးေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ၿပီး အျပစ္ေျပာဖုိ႔ပဲ သိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေလွလံုး ပုပ္ခုိင္းလုိက္ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ လုပ္လုိက္ေတာ့ တာပါပဲဒါကလည္းအဆုိးၿမင္သူေတြပါအႏွစ္ကုိမသိတဲ့သူလုိ့ပဲေၿပာရမွာေပါ့။
ဒီေတာ့ ကုိရင္ေလး ေတြကလည္း လက္ရွိ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ား ငယ္ငယ္က က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အိမ္တကာ လမ္းတကာ ဆုိင္တကာ လွည့္ကာ ဆြမ္းခံတဲ့ နည္းကုိ သံုးရေတာ့ တာပါပဲ။ မစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ ေတြမွာပါတယ္။ “ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္ တုန္းကဆုိ ခ်ဥ္ေပါင္ တစ္စီးနဲ႔ ဆားတစ္ဆုပ္ ရဖုိ႔ ဒီမစုိးရိမ္ ကေန လမ္း(၈၀) (၂၆) လမ္းအထိ ေျပးခဲ့ရတာ” စသျဖင့္ ပါပါတယ္။
ကုိရင္ေလး ေတြအားလံုး ဆုိင္တကာ အိမ္တကာ လမ္းတကာ လွည့္ကာ လည္ကာ ဆြမ္းခံေနတာ ေပ်ာ္လုိ႔မ်ား သြားမမွတ္နဲ႔ဒုိ့ဒကာဒကာမေတြ ၿပီးေတာ့ စာခ် ဘုန္းႀကီး ေတြက ဆြမ္းခံ ထြက္သြားတဲ့ ကုိရင္ေလး ေတြကုိ တစ္ခါတည္း အမိန္႔ေပး လႊတ္လုိက္တယ္။ “ကုိးနာရီ စာသင္ခ်ိန္ အမီွ ျပန္လာခဲ့” တဲ့။ ျပန္မေရာက္တဲ့ ကုိရင္ကေတာ့ ဆြမ္းရ မရ မသိဘူး။ စာခ် ဘုန္းႀကီးရဲ႕ တုတ္စာ ကေတာ့ ရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိရင္ေလးေတြ ေက်ာင္းကုိ (၉) နာရီဆုိ (၉) နာရီ၊ (၈) နာရီဆုိ (၈) နာရီ အမွီ ျပန္ရပါတယ္။ တကယ္ (၉) နာရီ (၈) နာရီ ဆုိေပမယ့္ နာရီ၀က္ ဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ ႀကိဳျပန္ ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံလုိ႔ ရလာတဲ့ ဆြမ္းကုိ မစားရ ေသးပါဘူး။ သပိတ္ကုိ ဘုရားေရွ႕ခ် ဦးသံုးႀကိမ္ ခ်ၿပီး မေန႔က ေပးလုိက္တဲ့ စာ၀ါကုိ ျပန္က်က္ရ ပါတယ္။ ရၿပီးသား ဆုိရင္လည္း ျပန္ေႏႊး ရပါတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။ ကုိးနာရီ ကေန (၁၀)ခြဲ ေလာက္အထိ။
စာက်က္ရ တာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရ တာနဲ႔ ကြာတာ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ စာက်က္ရင္ ဗုိက္အလြန္ ဆာပါတယ္။ အလုပ္ လုပ္ရင္ ေအာင့္ထားလုိ႔ ရေပမယ့္ စာက်က္ရင္ ေအာင့္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ ဆယ္နာရီ ခြဲမွ ဆြမ္းစားရမယ့္ ကုိရင္ မေအာင့္ႏုိင္လုိ႔ လမ္းမွာ ခုိးစား မိတာမ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ ေတြက ဒါမ်ိဳးေတြပဲ လုိက္ၾကည့္ ပါတယ္။ ကုိရင္ေလး ေဘးမွာ လာရပ္တာကုိ “ငါတုိ႔လုိ စားခ်င္ရင္ ငါတုိ႔လုိ လုပ္ပါလား” ဆုိတဲ့ လူေတြက ရွိေသးတယ္။
ကုိရင္ေတြ က်က္ရတဲ့ စာအုပ္ကုိ ျမင္ဖူးပါ သလား။ အဂၢၤဳတၱရ နိကာယ္ စာအုပ္ေတြ၊ မဟာ၀ါ စာအုပ္ေတြ၊ ႐ူပသိဒၶိေတြ အဲဒီ သံုးအုပ္ကုိ ထပ္ထားရင္ လူႀကီး တစ္ထြာေလာက္ ရွိပါတယ္။ (စကားမစပ္ အဲဒီ စာအုပ္ေတြ ကလည္း ၀ယ္ႏုိင္သူ သုိ႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးက ၀ယ္ေပး ထားတဲ့ ကုိရင္ေလး အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္း စာအုပ္ ေတြက မ်ားတယ္ၿပီးေတာ့ခုေခတ္စာအုပ္ေစ်းကလည္းၾကီးတယ္မလား။
စာအုပ္ေစ်းက သာသနာေသာ ဘာေသာ နားမလည္ ဘူးေလ။ ကုိရင္ေလး ေတြက နဂုိကမွ ေတာမွာ စာသင္ေက်ာင္း တက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပုိက္ဆံ မရွိတဲ့ ၾကားထဲ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား) အဲဒီ စာအုပ္ေတြကုိ က်က္ရ မွာေနာ္။ အလြတ္ က်က္ရမွာ။ ျမန္မာလုိ တစ္လံုးမွ မပါဘူး။ ပါဠိလုိခ်ည္း ေရးထားတာ။ စာအုပ္ တစ္အုပ္ တစ္အုပ္ကုိ ျမန္မာျပန္ရင္ ႏွစ္အုပ္ေလာက္ ထြက္ထြက္ လာတယ္။
ဒါေတာင္သေဘာပဲေၿပာတာ
စာအုပ္ ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေခတ္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ေတြေတာင္ မဖတ္ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာကုိ ကုိရင္ေလး ေတြက သင္ေနရ ပါတယ္။ အဲဒီ စာေတြက ဘုရား ႏႈတ္ကပတ္ ေတာ္ေတြပါ။ ဘုရား ရွိခုိးရင္ ၾသကာသေတာင္ မဆုိခ်င္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ ေတြထက္ ဘုရား သာသနာ ေတာ္ကုိ ဆက္လက္ တည္တံ့ေအာင္ ဘုရား ႏႈတ္ကပတ္ ေတာ္ကုိ ထိန္းသိမ္းတဲ့ ကုိရင္ေလး ေတြရ႕ဲ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ရတဲ့ ကုသုိလ္ကုိ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္သက္လံုး လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုသုိလ္က ဘယ္လုိမွ မမွီပါဘူး။ အဲဒီ ကုိရင္ေလး ေတြကုိ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ပစ္ပစ္ခါခါ ဆက္ဆံတတ္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ တေျပးညီ ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ရ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ေနရာေကာင္း မရပါဘူး။ သြားလမ္း လာလမ္းမွာ အိပ္ရတာ မ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ကုိရင္ေလးပဲ။ ေဆာ့ခ်င္စိတ္ ကစားခ်င္ စိတ္ေတြ မ်ားမွာေပါ့။ အျပင္က ကေလးေတြ ေဆာ့ေနခ်ိန္ သူတုိ႔မွာ တကၠသုိလ္ ကထိကေတာင္ စာလံုးေပါင္း ဖတ္ရမယ့္ စာေတြကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပး ျပန္ဆုိ ႏုိင္ေအာင္ က်က္ေနရ ပါတယ္။ သကၤန္း ေလွ်ာ္ခ်ိန္မွာ သကၤန္း ေလွ်ာ္မယ့္အစား စာကုိ က်က္ေန ရတယ္။ ေရခ်ိဳးရင္း ေခ်းတြန္း ေနမယ့္အစား စာကုိ က်က္ေန ရတယ္။ ကုိရင္ေလးေတြ စာေမးပြဲကုိ လုိက္ၾကည့္ လုိက္စမ္းပါ။ ရန္ကုန္မွာ ေစတီ ယဂၤဏ စာေမးပြဲ။ မႏၲေလးမွာ သက်သီဟ စာေမးပြဲ။ အေန အထုိင္ထက္ စာက ပုိအေရးႀကီး ရတယ္။ လူေတြက ဒါကုိ မျမင္ပါဘူး။ ျမင္တာက ကားမွတ္တုိင္မွာ ဘယ္ ကားသမားမွ ေခၚမတင္လုိ႔ ဟုိကား ရပ္ေပးႏုိးႏုိး ဒီကား ရပ္ေပးႏုိးႏုိး ကားစံုေအာင္ တားေနရတဲ့ ကုိရင္ေတြကုိဒီဘ၀ကုိစာေရးသူကုိယ္တုိင္ပင္ကုိယ့္ေတြခံစားဖူးတယ္။
တစ္ခါက ေဗဒင္ ဆရာ တစ္ေယာက္ ဇရပ္ တစ္ခုမွာ နားခုိ ေနတုန္း ေဆးဆရာ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဟုိေျပာ ဒီေျပာ ေျပာရင္း ဘယ္ေန႔ သားလဲလုိ႔ ေမးမိတယ္။ ဒီေတာ့ စေနသား ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ခဏေန သူေဌး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာ ျပန္တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း စေနသား။ ေနာက္ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ သူလည္း စေနသားတဲ့။ ေနာက္ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ သူလည္း စေနသား။ ဟား စေနသား ေတြခ်ည္း။ ဒီေတာ့ စေနသားေတြ ေျပာၾကတယ္။ စေနသား မုိ႔လုိ႔ ဒီလုိ ေတာ္တာ ဒီလုိ တတ္တာေပါ့။ အဲဒါကုိ ၾကားေတာ့ ဇရပ္ေရွ႕က သူေတာင္းစား ကလည္း ထေျပာတယ္။ သူလည္း စေနသားပါ တဲ့။ မင္းကေတာ့ စေနေလ စေနလြင့္ပဲ လုိ႔ စေနသားေတြ စိတ္ဆုိးဆုိးနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ကားသမားေတြ ဒကာဒကာမေတြကဒီသေဘာထားတာလား
ကုိရင္ေလး ေတြက မ်ားေလေတာ့ အေနာက္တုိင္း စကားပံုလုိ သုိးမည္း တစ္ေကာင္ တစ္ေလ ပါတတ္တယ္။ ျမန္မာ စကားပံုလုိ စံုးျပဴး တစ္ေယာက္ေတာ့ ပါတတ္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိရင္ေလး ဆုိၿပီး အထင္ မေသးပါနဲ႔။ တစ္သံသရာလံုး ေသေစတတ္တဲ့ အဆိပ္ကုိ ပုိင္တယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ သတိမေမ့ပါနဲ႔။ ၿပန္လည္ၿပီးေတာ့ေနာင္တခ်ိန္ဦးဇင္းတုိ့စာဖတ္သူ ဒကာဒကာမတုိ့ရဲ့ကုိးကြယ္ရာၿမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္
ၿမတ္ၾကီးကုိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္မွာကခုကားမွတ္တုိင္မွာကြမ္းယာဆုိင္မွာပလက္ေဖာင္းေပၚမွာသကၤန္းမနုိင္
တနုိင္သဗိတ္ကုိင္လွ်က္ဆြမ္းခံၾကြသြား ကုိရင္ငယ္ေလးမ်ားကုိ မသနားလွ်င္ေနပါ မေစာ္ကားမွိေအာင္ေန
ၿပီးေတာ့ မီမီဘာသာ သာသနာကုိတက္နုိင္သမွ်ေထာက္ပံ့လွဴတန္းသာသနာၿပဳပုဂၢဳိလ္အံ့မခန္းေအာင္ၾကီဳး
စားၿပီးေတာ့လယ္ယာေၿမေကာင္းမွာ (သုိ့မဟုပ္)မီးေလာင္ၿပင္မွာေပါက္တဲ့ဗဒတ္စာပင္လုိလူသားတုိင္းအ
တြက္အက်ီဳးရွိေသာအပင္မ်ားၿဖစ္ေအာင္ကုိယ္ရင္ငယ္ေလးမွသည္ ပညာတတ္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားၿဖစ္
ေအာင္ေစာင့္ေရွာင့္နုိင္ၾကပါေစလုိ့ဆႏၵၿပဳအပ္ပါသည္ဦးဇင္းတုိ့သည္ပင္ကုိရင္ေလးဘ၀ကေနယၡဳမာဂဓ
တကၠသုိလ္မွာ M.A .Buddhist Studies.သင္ၾကားေန့နိုင္တာဟာအဲဒီလုိကုိရင္ငယ္ေလးနွပ္ခ်ီးတြဲလုံး
လုိဘ၀ကေနအားက်ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ယၡဳလုိပညာသင္ေနနုိင္တာပါဦးဇင္းတုိ့ဘာသာတရားသည္ကား
သူတပါးကုိနွိပ္ခ်ဖုိ့မဟုပ္ မသိနားမလည္ေသးေသာသူမ်ားကုိမီမီသိတာေလးကုိမွ်ေ၀ဖုိ့မဟုပ္ပါလားအဲလုိ
မွ်ေ၀မယ္ဆုိတဲ့သူတေယာက္အဖုိ့ပိဋကတ္စာေပေတြကုိ ကုိရင္ငယ္ေလးဘ၀ကတည္းကပင္ပန္းဆင္းရဲခံ
ကာ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြရဲ့ေၿခရင္းမွာ၀တ္စင္းၿပီးေတာ့ပိဋကတ္စာေပေတြကုိသင္အံေလ့က်င့္ခဲ့ၾကရတာ
ကုိရင္ငယ္ေလးဘ၀တည္းကမဟုပ္ပါလား ၾကီးမွ၀တ္သည္ၿဖစ္ေစဦးေတာ့ဒီစာေပေတြကုိမသင္ၾကားမေလ့
လာဘူးဆုိရင္အဘယ္လုိေသာစာေပေတြဗဟုသုတေတြနဲ့မိမိရဲ့ဒကာဒကာမ မ်ားကုိေၿပာနုိင္ပါမည္နည္း
ဒါေၾကာင့္မုိ့လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာသဗိတ္မနုိင္ သကၤန္းမနုိင္ကုိရင္ငယ္ေလးေတြကုိ အထင္မေသးမ
ၾကပဲသာသနတာ၀န္သည္ေနာင္တခ်ိန္၀ယ္ ခုဦးဇင္းတုိ့ဒကာဒကာမတုိ့ေတြၿမင္ေနရတဲ့ကုိရင္ငယ္ေလးေတြ
ရဲ့လက္ထဲကုိေရာက္လာလိမ့္ဦးမည္ဆုိတာကုိစိတ္၀ယ္စြဲမွတ္အစဥ္အၿမဲသတိကပ္လွ်က္သာသနာ့တာ၀န္
သည္ငါ့တုိ့ရဲ့တာ၀န္လဲၿဖစ္ေနသည္ဟူ၍အၿမဲနွလုံးသြင္းဆင္ၿခင္ကာၿမတ္ဗုဒၵသာသနာ၀ယ္ ပရိယတၱိ ပဋိပတၱိ
ပဋိေ၀ဒဟူေသာ သာသနာ ၃ ရပ္ကုိတက္နုိင္တဲ့ဘက္မွၾကီဳးစားအားထုပ္ေနၾကေသာ ရွင္ ရဟန္းတုိ့အား
ကူညီ၀ုိင္း၀န္းလွဴတန္းၿခင္းၿဖင့္ သာသနာေတာ္ၾကီးအရွည္တည္တံ့ေအာင္ေထာင့္ပံ့နုိင္တဲ့သာသ
နာၿပဳဒကာဒကာမမ်ားၿဖစ္ၾကပါေစလုိ့ဆႏၵၿပဳတုိက္တြန္းရင္ ကုိရင္ကေလးပိစီေကြးအထင္မေသး
ၾကပါရန္တုိက္တြန္လုိက္ပါသည္။
အရွင္မုနိႏၵ(ပန္းထုိ)
M.A..မာဂဓတကၠသုိလ္.အိႏၵိယနုိင္ငံ။
M.A..မာဂဓတကၠသုိလ္.အိႏၵိယနုိင္ငံ။
ASHINMUNAINDA
HOSTEL.no.3 ROOM.no3
MAGADH UNIVERSITY
BODH GAYA BIHARSTATE INDIA
Phone.0091-8083379577
ဒီပုိ့စ္ေလးအားကြန္မန္းေပးသူအားလုံးလုိရာဆႏၵၿပည့္၀ပါေစ..
ReplyDelete